مدرسه زبان برنامه‌نویسی PYTHON

سه نوع اصلی از ماژول ها در پایتون وجود دارد،آنهایی که خودتان می نویسید، آنهایی که از منابع خارجی نصب می کنید ودر آخز آنهایی که با پایتون از پیش نصب شده اند.
آخرین نوع کتابخانه استاندارد نامیده می شود و شامل بسیاری از ماژول های مفید می باشد.برخی از ماژول های مفید کتابخانه استاندارد عبارتند از:string, re, datetime, math, random, os, multiprocessing, subprocess,socket, email, json, doctest, unittest, pdb, argparse ,sys.

وظایفی که می تواند توسط کتابخانه استاندارد انجام شود عبارتند از تجزیه رشته، سریال سازی داده ها، آزمایش، اشکال زدایی و دستکاری تاریخ، ایمیل، استدلال خط فرمان و خیلی بیشتر!

نکته:کتابخانه استاندارد گسترده پایتون یکی از مهمترین نقاط قوت آن به عنوان یک زبان است.

کتابخانه های استاندارد

برخی از ماژولهای کتابخانه استاندارد در پایتون نوشته شده و برخی از آنها در C نوشته شده است.
اکثر آنها در تمام سیستم عاملها قابل دسترسی هستند، اما برخی از آنها برای ویندوز یا یونیکس خاص هستند.

نکته: ما تمام ماژول های موجود در کتابخانه استاندارد را پوشش نمی دهیم. به سادگی بیش از حد وجود دارد. مستندات کامل کتابخانه استاندارد در سایت اینترنتی www.python.org در دسترس است.

ماژول ها

خیلی از ماژول های قابل نصب که توسط دیگران نوشته شده اند را می توان در قالبی از پکیج های پایتون یافت.(Python Package Index (

PYPI))
بهترین راه برای نصب این ماژول ها، استفاده از یک برنامه به نام 

pip است.
(برای نصب 

pip کافیست که فایل پیسوت شده به نام را دانلود و با دو بار کلیک بر روی آن اجرا نمایید، در اصل هدف اجرا شدن کد های نوشته شده در فایل get-pip.py هستش پس یا فایل رو باز کنید و اجرا کنید و یا در دایرکتوری فایل دانلود شده دستور python get-pip.py رو اجرا کنید تا پکیج نصب بشه. لطفا به نسخه پایتون نصب شده برای اجرای کد دقت کنید)

این به طور پیش فرض با توزیع های مدرن پایتون نصب می شود. اگر شما آن را ندارید، نصب آنلاین آسان است.هنگامی که شما آن را دارید، نصب کتابخانه ها از PyPI آسان است. به دنبال نام کتابخانه ای که می خواهید نصب کنید، به خط فرمان بروید (برای ویندوز Command Prompt) و فرمان pip install library_name را وارد کنید تا نصب شود. پس از انجام این کار، کتابخانه را وارد کنید و از آن در کد خود استفاده کنید.

استفاده از pip روش استاندارد نصب کتابخانه ها در اکثر سیستم عامل ها است، اما برخی از کتابخانه ها دارای دو نسخه ی مجتمع شده برای ویندوز هستند. این فایل های اجرایی نرمال است که به شما اجازه می دهد کتابخانه ها را با GUI نصب کنید همانطور که برنامه های دیگر را نصب می کنید.

نکته: مهم است که دستورات pip را در خط فرمان وارد کنید، نه مفسر پایتون.

ماژول در 

پایتون قطعاتی از کد هستند که افراد دیگر برای انجام وظایف مشترک مانند تولید اعداد تصادفی، انجام عملیات ریاضی و غیره نوشته اند.

راه اصلی برای استفاده از یک ماژول، افزودن import module_name در بالای کد خود است و سپس با استفاده از module_name.var برای دسترسی به توابع و مقادیر با نام var در ماژول است.
به عنوان مثال، در مثال زیر از ماژول random برای تولید اعداد تصادفی استفاده می کند:

import random

for i in range(5):
   value = random.randint(1, 6)
   print(value)

خروجی:

>>>
2
3
6
5
4
>>>

نکته:کد از تابع randint تعریف شده در ماژول تصادفی برای چاپ 5 عدد تصادفی در محدوده 1 تا 6 استفاده می کند.

نوع دیگری از حالت import وجود دارد و برای زمانی است که شما می خواهید یک تابع خاص از ماژول را مورد استفاده قرار دهید. مدل استفاده آن به شکل from module_name import var خواهد بود که var تابع داخل ماژول را مشخص می کند.

from math import pi

print(pi)

خروجی:

>>>
3.141592653589793
>>>

همچنین می توانید از comma باری جدا سازی توابع بهره ببرید.

from math import pi, sqrt

نکته:* همه اشیا را از یک ماژول وارد می کند. به عنوان مثال:from math import *
این کار توصیه شده است، زیرا متغیرها را در کد خود با متغیرهای موجود در ماژول خارجی اشتباه می گیرد.

تلاش برای وارد کردن یک ماژول که در دسترس نیست، باعث ایجاد کردن خطا می شود.

import some_module

خروجی:

>>>
ImportError: No module named 'some_module'
>>>

شما می توانید یک ماژول یا یک شی را تحت نام دیگری با استفاده از کلمه کلیدی وارد کنید. این عمدتا زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که یک ماژول یا یک شیء دارای نام طولانی یا گیج کننده است.
مثلا:

from math import sqrt as square_root
print(square_root(100))

خروجی:

>>>
10.0
>>>

در پایتون، یک نظر با قرار دادن یک octothorpe ایجاد می شود (در غیر این صورت به عنوان علامت شمارشی یا علامت هش: # نام برده می شود). تمام متن پس از آن در آن خط نادیده گرفته می شود.
مثلا:

x = 365
y = 7
# this is a comment

print(x % y) # find the remainder
# print (x // y)
# another comment

خروجی:

>>>
1
>>>

نکته:پایتون نظر چند منظوره عمومی ندارد، همانطور که زبان های برنامه نویسی مانند C.

Docstrings (رشته های مستند سازی) هدف مشترکی را در ایجاد نظرات ارائه می دهند، زیرا آنها برای توضیح کد طراحی شده اند.
به عنوان مثال:

def shout(word):
  """
  Print a word with an
  exclamation mark following it.
  """
  print(word + "!")
    
shout("spam")

خروجی:

>>>
spam!
>>>

نکته:بر خلاف نظرات متعارف، دایرکتوری ها در طول زمان اجرای برنامه حفظ می شوند. این موضوع به برنامه نویس برای بازبینی این نظرات در زمان اجرا کمک شایانی خواهد کرد.

مجدد نویسی

استفاده مجدد کد یک بخش بسیار مهمی از برنامه نویسی در هر زبان است. افزایش حجم کد باعث سخت شدن ایجاد تغییرات و یا تشخیص عیب آن می شود.
برای یک پروژه برنامه نویسی بزرگ ضروریست تا از اصولی استفاده کنیم که منجر به مختصر سازی و همچنین دسترسی راحت تر به بخش های مختلف را ایجاد کنیم.همچنین می بایست از اصل تکرار کد ممنوع پیروی کنیم.ما قبلا یکی از راههای انجام این کار را مورد بررسی قرار دادیم: با استفاده از حلقه ها. در این قسمت، دو مورد دیگر را نیز بررسی خواهیم کرد: توابع و ماژول ها.

تذکر:گفته می شود که کد تکراری نامناسب با اصل WET مطابقت دارد که Write Everything Twice» است یا ما از تایپ کردن لذت می بریم.

شما قبلا از توابع در درس های قبلی استفاده کرده اید.
هر بیانیه ای که شامل کلمه ای است که بعد از آن اطلاعات در پرانتز قرار می گیرد، یک فراخوانی تابع است.
بعضی از نمونه هایی که قبلا دیده اید، در اینجا آمده است:

print("Hello world!")
range(2, 20)
str(12)
range(10, 20, 3)

نکته:کلمات در مقابل پرانتز نام های تابع هستند، و مقادیر جدا شده با کام در داخل پرانتزها، استدلال های عملکرد هستند.

ساخت تابع

اولین قدم در ساخت تابع

علاوه بر استفاده از توابع از پیش تعریف شده، می توانید با استفاده از دستور def، توابع خود را ایجاد کنید.
در اینجا یک مثال از تابع به نام my_func است. هیچ مقداری نمیگیرد و فقط سه بار یک خروجی را چاپ می کند. این تابع با نام مشخص تعریف شده است و سپس فراخوانده می شود. کد های داخل تابع فقط زمانی اجرا می شود که تابع فراخوانده می شود.

def my_func():
   print("spam")
   print("spam")
   print("spam")

my_func()

خروجی:

>>>
spam
spam
spam
>>>

نکته:بلوک کد در هر تابع با یک کولون (:) آغاز می شود و از هم جدا است.

قبل از اینکه آنها را فراخوانی کنید، باید توابع را تعریف کنید، همانطور که قبل از استفاده از متغیرها باید متغیرها را اختصاص دهید.

>>hello()

def hello():
    print("Hello world!")

خروجی:

>>>>>
NameError: name 'hello' is not defined
>>>

آرگومان (argument) در تابع

توابع حاوی آرگومان یا argument

تمام تعاریف تابع که تا به حال مورد بررسی قرار گرفته اند توابع استدلال صفر است که با پرانتزهای خالی نامیده می شوند.
با این حال، اکثر توابع استدلال می کنند.
مثال زیر یک تابع را تعریف می کند که یک استدلال را می گیرد:

def print_with_exclamation(word):
   print(word + "!")
    
print_with_exclamation("spam")
print_with_exclamation("eggs")
print_with_exclamation("python")

خروجی:

>>>
spam!
eggs!
python!
>>>

نکته:همانطور که می بینید آرگومان در داخل پرانتز قرار گرفته است.

شما همچنین می توانید توابع را با بیش از یک استدلال تعریف کنید. آنها را با کاما جدا کنید.

def print_sum_twice(x, y):
   print(x + y)
   print(x + y)

print_sum_twice(5, 8)

خروجی:

>>>
13
13
>>>

آرگومان های عملکرد را می توان به عنوان متغیرهای درون تعریف تابع استفاده کرد. با این حال، آنها نمی توانند در خارج از تعریف تابع اشاره داشته باشند. این نیز در مورد متغیرهای دیگر ایجاد شده در داخل یک تابع استفاده می شود.

def function(variable):
   variable += 1
   print(variable)

function(7)
print(variable)

خروجی:

>>>
8

NameError: name 'variable' is not defined
>>>

نکته:از لحاظ فنی، پارامترهای متغیر در یک تعریف تابع هستند، و استدلال ها ارزش هایی هستند که در هنگام فراخوانی توابع در پارامترها قرار می گیرند.

بازگشت پاسخ از تابع return

بعضی توابع، مقادیری مانند int یا str، را می توانند بازگردانند تا بعدا استفاده شود.
برای انجام این کار شما می توانید از عبارت return استفاده کنید.
به عنوان مثال:

def max(x, y):
    if x >=y:
        return x
    else:
        return y
        
print(max(4, 7))
z = max(8, 5)
print(z)

خروجی:

>>>
7
8
>>>

نکته:از حالت Return در خارج از تابع نمی توان استفاده کرد

هنگامی که شما مقداری را از تابع return می کنید بلافاصله تابع متوقف می شود. هر کدی بعد از return که باشد اجرا نخواهد شد.

def add_numbers(x, y):
  total = x + y
  return total
  print("This won't be printed")

print(add_numbers(4, 5))

خروجی:

>>>
9
>>>

این درس در مورد پروژه ای ساده در 

پایتون است: یک ماشین حساب ساده.
هر بخش متفاوتی از برنامه را توضیح می دهد. که به صورت یک دسته از کد به هم مرتبط در آمده و بینشی از نحوه ساخت یک برنامه ساده را نشان خواهد داد.
بخش اول منوی کلی است.
در این حالت تا زمانی که از کاربر ورودی quit را نگیرد از کاربر ورودی برای عملکرد های متفاوت را دریافت خواهد کرد.

while True:
   print("Options:")
   print("Enter 'add' to add two numbers")
   print("Enter 'subtract' to subtract two numbers")
   print("Enter 'multiply' to multiply two numbers")
   print("Enter 'divide' to divide two numbers")
   print("Enter 'quit' to end the program")
   user_input = input(": ")

   if user_input == "quit":
      break
   elif user_input == "add":
      .
   elif user_input == "subtract":
      .
   elif user_input == "multiply":
      .
   elif user_input == "divide":
      .
   else:
      print("Unknown input")

نکته:کد بالا، نقطه شروع برای برنامه ما است. در ابتدای کار از کاربر ورودی را خواهد گرفت.

بخش بعدی برنامه گرفتن شماره هایی است که کاربر میخواهد کاری را انجام دهد.
کد زیر نشان می دهد که برای بخش جمع ماشین حساب چه عملکردی خواهد داشت. کد مشابه برای بخش های دیگر باید نوشته شود.

elif user_input == "add":
  num1 = float(input("Enter a number: "))
  num2 = float(input("Enter another number: "))

در حال حاضر، هنگامی که کاربر ورودی add” می دهد، برنامه درخواست وارد کردن دو عدد و ذخیره آنها را در متغیرهای متناظر را خواهد داشت.

بخش نهایی برنامه ورودی کاربر را پردازش می کند و آن را نمایش می دهد.
کد قسمت اضافه شده در اینجا نشان داده شده است.

elif user_input == "add":
  num1 = float(input("Enter a number: "))
  num2 = float(input("Enter another number: "))
  result = str(num1 + num2)
  print("The answer is " + result)

ما اکنون یک برنامه کاری داریم که از کاربر ورودی میگیرد و سپس مقدار خروجی را محاسبه و چاپ می کند.
کد مشابهی باید برای شاخه های دیگر (برای تفریق، ضرب و تقسیم) نوشته شود.

گاهی نیاز است تا یک عمل را بر روی هر یک از اعضای یک لیست انجام دهید. که در اینجا نیاز به حلقه های تکرار است. و این کار با حلقه while و یک شمارنده به عنوان counter صورت می گیرد.
به عنوان مثال:

words = ["hello", "world", "spam", "eggs"]
cnt = 0
max_index = len(words) - 1
while cnt <= max_index:
   word = words[cnt]
   print(word + "!")
   cnt = cnt + 1

خروجی:

>>>
hello!
world!
spam!
eggs!
>>>

نکته:در مثال بالا با استفاده از شاخصه های عددی اعضای لیست صدایشان می کند و عمل مورد نظر را بر رویشان انجام می دهد.

از طریق یک لیست با استفاده از یک حلقه زمانی نیاز به مقدار زیادی کد دارد، بنابراین Python حلقه را به عنوان یک میانبر فراهم می کند که همان کار را انجام می دهد.
همان کد از مثال قبلی را می توان با حلقه ای به صورت زیر نوشته شده است:

words = ["hello", "world", "spam", "eggs"]
for word in words:
  print(word + "!")

خروجی:

>>>
hello!
world!
spam!
eggs!
>>>

از حلقه معمولا برای تکرار بعضی از کد ها در تعداد بارهای معین استفاده می شود. این کار با ترکیب کردن حلقه ها با Range انجام می شود.

for i in range(5):
  print("hello!")

خروجی:

>>>
hello!
hello!
hello!
hello!
hello!
>>>

جایگزین کردن:

یک آیتم در جایگاه خاصی را می توان مقدارش را تغییر داد.

nums = [7, 7, 7, 7, 7]
nums[2] = 5
print(nums)

خروجی:

>>>
[7, 7, 5, 7, 7]
>>>

جمع و چند برابر کردن:

لیست ها می توانند در 

پایتون به یکدیگر اضافه و یا ضرب شوند.
برای مثال:

nums = [1, 2, 3]
print(nums + [4, 5, 6])
print(nums * 3)

خروجی:

>>>
[1, 2, 3, 4, 5, 6]
[1, 2, 3, 1, 2, 3, 1, 2, 3]
>>>

نکته:لیست ها و رشته ها به روش های مختلفی مشابه هستند – رشته ها را می توان به عنوان لیست کاراکترهایی که قابل تغییر نیستند، در نظر بگیریم.

بودن یا نبودن:( مسئله کدومه؟!؟)

برای بررسی اینکه آیا یک آیتم در لیست است، از اپراتور in میتواند استفاده شود. اگر عنصر یک یا چند بار در لیست نمایش داده شود True، و در صورت نبودن مقدار False بر خواهد گشت.

words = ["spam", "egg", "spam", "sausage"]
print("spam" in words)
print("egg" in words)
print("tomato" in words)

خروجی:

>>>
True
True
False
>>>

نکته:اپراتور in در واقع می تواند بر پی بردن به اینکه یک رشته در واقع زیر مجموعه یک رشته دیگر است یا نه نیز استفاده شود.

برای بررسی اینکه آیا یک مورد در لیست نیست، شما می توانید از اپراتور not در یکی از روش های زیر استفاده کنید:

nums = [1, 2, 3]
print(not 4 in nums)
print(4 not in nums)
print(not 3 in nums)
print(3 not in nums)

خروجی:

>>>
True
True
False
False
>>>

درست مانند لیست ها، کلید های dictionary را می توان به مقادیر مختلف اختصاص داد.
با این حال، بر خلاف لیست ها، یک کلید dictionary جدید نیز می تواند یک مقدار تعیین شود، نه فقط آنهایی که قبلا وجود داشته اند.

squares = {1: 1, 2: 4, 3: "error", 4: 16,}
squares[8] = 64
squares[3] = 9
print(squares)

خروجی:

{8: 64, 1: 1, 2: 4, 3: 9, 4: 16}

برای تعیین اینکه آیا یک کلید در یک dictionary است، می توانید از in و not in استفاده کنید، همانطور که می توانید برای یک لیست نیز استفاده کنید.
مثال:

nums = {
  1: "one",
  2: "two",
  3: "three",
}
print(1 in nums)
print("three" in nums)
print(4 not in nums)

خروجی:

>>>
True
False
True
>>>

یکی از متد های مفید پایتون که در Dictionary می باشد get است. این همان چیزی است که نمایه سازی (index) می کند، اما اگر کلید در dictionary یافت نشد، مقدار دیگر مشخص شده را به جای آن (به صورت پیش فرض none”) به دست می آید.
مثال:

pairs = {1: "apple",
  "orange": [2, 3, 4], 
  True: False, 
  None: "True",
}

print(pairs.get("orange"))
print(pairs.get(7))
print(pairs.get(12345, "not in dictionary"))

خروجی:

>>>
[2, 3, 4]
None
not in dictionary
>>>

Dictionaries ساختارهای داده مورد استفاده برای نمایش کلیدهای دلخواه به ارزش هستند.
لیست ها را می توان به عنوان فرهنگ لغت با کلید های صحیح در یک محدوده خاص در نظر گرفت.
Dictionaries را می توان به صورت مشابه با لیست ها، با استفاده از براکت های حاوی کلیدها، نشان داد.
مثال:

ages = {"Dave": 24, "Mary": 42, "John": 58}
print(ages["Dave"])
print(ages["Mary"])

خروجی:

>>>
24
42
>>>

نکته:هر عنصری را در dictionary می توان به حالت keyLvalue نشان داد.

تلاش برای باز کردن فهرست یک کلید که بخشی از dictionary نیست، KeyError را باز می کند.
مثال:

primary = {
  "red": [255, 0, 0], 
  "green": [0, 255, 0], 
  "blue": [0, 0, 255], 
}

print(primary["red"])
print(primary["yellow"])

خروجی:

>>>
[255, 0, 0]

KeyError: 'yellow'
>>>

همانطور که می بینید، یک dictionary می تواند هر نوع داده را به عنوان مقادیر ذخیره کند.

نکته:یک dictionary خالی را با {} نشان می دهند.

تنها اشیاء غیر قابل تغییر می توانند به عنوان کلید های dictionary مورد استفاده قرار گیرند. اشیاء غیر قابل تعویض هستند که قابل تغییر نیستند. تاکنون، تنها اشیا قابل تغییر که شما در آن قرار داده اید، لیست ها و dictionary ها هستند. تلاش برای استفاده از یک شیء قابل تغییر به عنوان یک کلید واژه دیکشنری سبب ایجاد TypeError می شود.

bad_dict = {
  [1, 2, 3]: "one two three", 
}

خروجی:

>>>
TypeError: unhashable type: 'list'
>>>

استفاده از None در پایتون

None برای نشان دادن عدم وجود یک مقدار استفاده می شود.
این در زبان های دیگر برنامه نویسی مشابه است.
مانند دیگر مقادیر خالی مانند 0، [] و رشته خالی، زمانی که به یک متغیر بولی تبدیل می شود false خواهد بود.
هنگامی که در کنسول Python وارد شدید، به عنوان رشته خالی نمایش داده می شود.

>>> None == None
True
>>> None
>>> print(None)
None
>>>

None در واقع توسط هر تابعی که به عنوان مقدار بازگردانده می شود که هیچ چیزی برای برگرداندن ندارد.

def some_func():
   print("Hi!")

var = some_func()
print(var)

خروجی:

>>>
Hi!
None
>>>

این کار خوب است برای جلوگیری از هدر رفتن منابع با اطمینان از اینکه پرونده ها همیشه پس از استفاده از آنها بسته شده اند.یکی از راههای انجام این کار استفاده از متد try و finally است.
مثلا:

try:
   f = open("filename.txt")
   print(f.read())
finally:
   f.close()

این تضمین می کند که فایل همیشه بسته است، حتی اگر یک خطا رخ دهد.

روش دیگری برای انجام این کار با استفاده از statements است.که در این روش یک متغیر موقت را که معمولا با f در نظر میگیرند را مشخصی می کنند و اعمال مختلفی را بر روی آن پیاده سازی می کنند.

with open("filename.txt") as f:
   print(f.read())

نکته:فایل به طور خودکار در انتهای بیانیه With بسته می شود، حتی اگر با Exception برخورد کند.

پایتون دارای بسیاری از توابع و روش های مفید درونیست که برای انجام وظایف مشترک است.
join – پیوستن به یک لیست از رشته ها با رشته دیگری به عنوان جدا کننده.
replace – جایگزین یک رشته در رشته با دیگری است.
start with و endswith – تعیین اینکه آیا زیر رشته در ابتدای و پایان رشته وجود دارد.
برای تغییر case یک رشته، می توانید از حروف بزرگ و کوچک استفاده کنید.
روش split ، مخالف join است، و یک رشته را با یک جداکننده خاص به یک لیست تبدیل می کند.
بعضی مثالها:

print(", ".join(["spam", "eggs", "ham"]))
#prints "spam, eggs, ham"

print("Hello ME".replace("ME", "world"))
#prints "Hello world"

print("This is a sentence.".startswith("This"))
# prints "True"

print("This is a sentence.".endswith("sentence."))
# prints "True"

print("This is a sentence.".upper())
# prints "THIS IS A SENTENCE."

print("AN ALL CAPS SENTENCE".lower())
#prints "an all caps sentence"

print("spam, eggs, ham".split(", "))
#prints "['spam', 'eggs', 'ham']"

برای پیدا کردن حداکثر یا حداقل برخی از اعداد یا یک لیست، می توانید از max یا min استفاده کنید.
برای پیدا کردن فاصله از یک عدد از صفر (مقدار مطلق آن)، از abs استفاده کنید.
برای گرد کردن یک عدد به تعداد مشخصی از اعشار، از round استفاده کنید.
برای پیدا کردن مجموع لیست، از sum استفاده کنید.
بعضی مثالها:

print(min(1, 2, 3, 4, 0, 2, 1))
print(max([1, 4, 9, 2, 5, 6, 8]))
print(abs(-99))
print(abs(42))
print(sum([1, 2, 3, 4, 5]))

خروجی:

>>>
0
9
99
42
15
>>>

اغلب در اظهارات شرطی مورد استفاده قرار می گیرد، همه و هر یک را به عنوان یک استدلال می گیرند، و همگی و یا یکی از آن ها مقدار true را در صورتی که برابر با مقدار درست باشد بر می گرداند.
تابع شمارش یا enumerate را می توان برای تکرار از طریق ارزش ها و شاخص های یک لیست به طور همزمان استفاده می شود.
مثال:

nums = [55, 44, 33, 22, 11]

if all([i > 5 for i in nums]):
   print("All larger than 5")

if any([i % 2 == 0 for i in nums]):
   print("At least one is even")

for v in enumerate(nums):
   print(v)

خروجی:

>>>
All larger than 5
At least one is even
(0, 55)
(1, 44)
(2, 33)
(3, 22)
(4, 11)
>>>

قالب بندی رشته یا String formatting

تا کنون، برای ترکیب رشته ها و غیر رشته ها در 

پایتون، غیر رشته ها را به رشته تبدیل کرده و آنها را به هم اضافه کرده اید.
قالب بندی رشته (یا string formatting) یک راه قوی تر برای غیر رشته ها ،درون رشته ها را می سازد. قالب بندی رشته با استفاده از روش های فرمت رشته ،برای جایگزینی تعدادی از استدلال ها در رشته است.
مثال:

# string formatting
nums = [4, 5, 6]
msg = "Numbers: {0} {1} {2}". format(nums[0], nums[1], nums[2])
print(msg)

خروجی:

>>>
Numbers: 4 5 6
>>>

نکته:هر استدلال تابع فرمت در رشته در موقعیت متناظر قرار می گیرد، که با استفاده از جفت های مجزا {} مشخص می شود.

قالب بندی رشته نیز با استدلال های نامگذاری انجام می شود.
مثال:

a = "{x}, {y}".format(x=5, y=12)
print(a)

خروجی:

>>>
5, 12
>>>

لیست برش ها یک روش پیشرفته تر برای بازیابی مقادیر از یک لیست را فراهم می کند. برش فهرست اصلی شامل index سازی یک لیست با دو عدد صحیح جدا شده است. یک لیست جدید با تمام مقادیر موجود در لیست قدیمی بین شاخص ها را نشان می دهد.
مثال:

squares = [0, 1, 4, 9, 16, 25, 36, 49, 64, 81]
print(squares[2:6])
print(squares[3:8])
print(squares[0:1])

خروجی:

>>>
[4, 9, 16, 25]
[9, 16, 25, 36, 49]
[0]
>>>

نکته:همانند آرگومان هایی برای Range، اولین شاخص ارائه شده در یک slice در نتیجه گنجانده شده است، اما در slice دوم آن نیست.

اگر شماره اول در یک slice حذف شده باشد،مقدارش برای شروع لیست در نظر گرفته شده است.
اگر عدد دوم حذف شده باشد، مقدارش برای پایان در نظر گرفته شده است.
مثال:

squares = [0, 1, 4, 9, 16, 25, 36, 49, 64, 81]
print(squares[:7])
print(squares[7:])

خروجی:

>>>
[0, 1, 4, 9, 16, 25, 36]
[49, 64, 81]
>>>

نکته:sliceنیز می تواند بر روی tuple نیز انجام شود.

لیست های slice همچنین می توانند یک عدد سوم داشته باشند، که نشان دهنده مرحله است، فقط شامل مقادیر جایگزین در slice می شود.

squares = [0, 1, 4, 9, 16, 25, 36, 49, 64, 81]
print(squares[::2])
print(squares[2:8:3])

خروجی:

>>>
[0, 4, 16, 36, 64]
[4, 25]
>>>

نکته:[2: 8: 3] شامل عناصر شروع از 2 تا 8 با واسته 3 تایی است.

مقادیر منفی را می توان در slice لیست (و فهرست بندی عادی لیست) استفاده کرد. وقتی مقادیر منفی برای مقادیر اول و دوم در یک تکه (یا یک شاخص عادی) استفاده می شود، از پایان لیست محاسبه می شود.

squares = [0, 1, 4, 9, 16, 25, 36, 49, 64, 81]
print(squares[1:-1])

خروجی:

>>>
[1, 4, 9, 16, 25, 36, 49, 64]
>>>

نکته:اگر یک مقدار منفی برای این مرحله استفاده شود، slice برعکس انجام خواهد شد.
با استفاده از [:: - 1] به عنوان یک slice یک روش رایج و اصیل برای تبدیل یک لیست است.